ترجمه یک آیه از جزء بیست و پنجم قرآن " نعمت که میرسه مال خودم هست ، اما بلا ..."
سلام
احوال شما
امروز ترجمه یه آیه از جزء بیست و پنجم قرآن .
خداوند در سوره فصلت آیه ۵۱ می فرماید :
هرگاه نعمتی به انسان دهیم روی می گرداند ،
و با حالت تکبر از حق دور می شود .
ولی هرگاه مختصر ناراحتی به او رسد تقاضای ( بر طرف شدنش ) را دارد .
تا حالا نگاه به خودمون کردیم ... !!؟؟
آیا این طور نیست ... !!!
تا وقتی نعمت داریم ،
بابا ! خودم زحمت کشیدم به اینجا رسیدم .
می دونی چقدر شب ها رو نخوابیدم !
درس خوندم ، زحمت کشیدم .
( یه خورده هم سینه رو می دهیم بالا و با اون حس ...) می گیم :
خب ! تو هم یه کم زحمت بکش به این جور جاها می رسی .
بعد هم ، جا می ذاریم و می ریم ... .
حالا از اون طرف قضیه : خدا نکنه ، خدا نکنه یه بلایی سرمون بیاد .
خدا نکنه یه زخمی به گوشه ناخن پامون بیوفته .
واااای . حالا بیا و درستش کن .
خدایا ! آخه این چه کاری بود کردی ؟!
آخه مگه من چی کار کرده بودم که باید این بلا سر من بیاد ؟!
مگه من چه بدی در حق تو کردم که این طوری باید تاوانش رو پس بدم ؟!
بابا ! هر دوتاش مال خداست .
هم نعمت و هم بدیش .
اون وقت که نعمت داده بود چی می گفتیم ؟
من خودم زحمت کشیدم . من خودم ... من .... من ... من ... .
حالا برای این بدی که رسیده ، خدایا تو ...! خدایا تو ...!! خدایا تو... !!!!
نه داداش من !
اون بدی که بمون رسیده ، مال اعمال خودمون هست .
حدیث داریم که : هر گناه جدیدی ، عذاب جدیدی داره ... .
یه کم فکر کنیم .
چقدر گناه جور وا جور انجام می دیم ؟
خب باید منتظر عذاب جدیدش هم باشیم .
نظر شما چیه